… „władza nie słuchała ludu”, „kule świstały”, „pierwszy wspaniały zryw Wielkopolan” …

Takimi słowami swoje odwiedziny w 5 b rozpoczęła sanitariuszka i pielęgniarka pani Aleksandra Banasiak. 82-letnia działaczka Czerwca 1956 przybliżyła nam czasy, w których przyszło jej żyć. Opowiedziała, jak młodzi ludzie wychodzili na ulicę i z dumą trzymali flagi biało-czerwone pod Urzędem Bezpieczeństwa. Przywołała postać znanego jej 13-letniego bohatera tamtych czasów – Romka Strzałkowskiego, który zginął na jej oczach. Dziś poznańska ulica i jedna ze szkół nosi jego imię. Sama też udowodniła, czym jest postawa obywatelska. Brała czynny udział w manifestacjach „bałam się, ale szłam, bo wiedziałam, że ludzie mnie potrzebują”. Wg pani Aleksandry patriotyzm to właściwa postawa, dla niej to była pomoc bliźniemu. Wyjaśniła też nam pochodzenie słowa patriotyzm – pater, to ojciec a patria, to ojczyzna. Mówiła „żyj dla innych, wtedy Twoje życie będzie coś warte”. Z nostalgią wspominała trudne czasy, gdy nie było nigdzie prądu tylko świeca naftowa, deficyt mydła i to jak płukała włosy octem. Weteranka z pamięci wyrecytowała nam hymn pielęgniarek, który przyświecał im w czasie walk i dodawał odwagi. Byłam pielęgniarką, pracowałam wtedy w szpitalu miejskim nr 2 przy ul. Mickiewicza [obecnie Szpital Raszei], który znajdował się naprzeciwko Urzędu Bezpieczeństwa. Szpital był bardzo ostrzeliwany. W czasie operacji padły strzały w kierunku sali operacyjnej, lekarze musieli przestać operować – dodaje Aleksandra Banasiak, świadek wydarzeń sprzed 61 lat.

Pani Banasiak wtajemniczyła nas w swoje życie prywatne, pokazała zdjęcia z młodości i zaprezentowała odznaczenia międzynarodowe, i europejskie. W 2005 uhonorowano ją medalem im. Florence Nightingale’a przyznawanym zasłużonym pielęgniarkom z całego świata. W 50. rocznicę wydarzeń poznańskiego czerwca otrzymała Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski.  Na koniec spotkania zostawiła naszej klasie w prezencie  KONSTYTUCJĘ RP. W ramach podziękowań za wizytę dwie uczennice zaśpiewały pieśń patriotyczną „Wojenko, wojenko”. Pani Aleksandra Banasiak podziękowała nam za to, że mogła do nas przyjść „ jestem z Was dumna, że tak hołdujecie w sobie ducha patriotyzmu”. To było niezwykłe spotkanie dla nas wszystkich.